230ORECO-270 คานะซัง

หยิบคานะจังตัวเล็กบอบบางและน่ารักขึ้นมา - ดูเหมือนเธอจะเป็นคนงานพาร์ทไทม์ที่ร้านอิซากายะตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป แต่เธอก็ไม่สนใจเรื่องนั้นหรอก มันน่ารักที่เธอเขินอายหน้ากล้อง - ดูเหมือนเขาจะชอบเงินฉันก็เลยจับรางวัลแล้วขึ้นรถไป - พอโชว์รีโมทก็ทำเป็นไม่รู้เรื่องว่า ww นี้คืออะไร - การเจรจาระหว่างที่คิดว่ารู้ wwww แน่นอน - ต่อหน้าเงินก้อนโต 1 ล้านเยน มันง่ายและโอเคอย่างน่าประหลาดใจ - เริ่มเกมแห่งความอดทนด้วยกางเกงชั้นใน - (มันเร้าอารมณ์เมื่อคุณมีรีโมตคอนโทรลอยู่ในกางเกงชั้นในพวกนี้ อย่าข้ามมันไป) เปิดสวิตช์ w "รอ รอ รอ รอ... เอ่อ...//" มันดูละเอียดอ่อนและแม้แต่สวิตช์แรกก็เปิดอยู่แล้ว ใกล้ถึงจุดสุดยอด - และเข้าเมือง - แม้จะยังไม่สั่น แค่ตีก็รู้สึกดี - หน้าของฉันเปลี่ยนเป็นสีแดงในพริบตา ท่ามกลางฝูงชน ฉันรู้สึกได้ขณะหัวเราะ และฉันก็อดทนต่อความสุขนั้น - จู่ๆ ฉันก็มีชีวิตขึ้นมา wwwww หลังจากนั้นฉันก็เดินไปรอบเมืองและเดินซ้ำไปซ้ำมา - ฉันจำไม่ได้ว่าไปกี่ครั้งแล้วเพราะฉันตื่นเต้นเกินไป ww ฉันไม่มีเงินรางวัลเหลืออยู่ในเกม เลยตัดสินใจทำให้อย่างน้อยก็ทำให้รู้สึกดี - พลังเสียงเต็มกำลังสำหรับรีโมทในรถ - ในขณะที่รู้สึกถึงสายตาจากรถคันถัดไป ฉันก็ย้ายไปที่สตูดิโอด้วยร่างกายที่ไวเกินกว่าจะรู้สึกอับอายได้ - “รู้สึกดีขึ้นกว่าปกติ ///” - wwww มากกว่า..